Osteocondrose da columna lumbar

A osteocondrose é unha enfermidade dexenerativa-distrófica crónica que se desenvolve baixo a influencia de moitos factores moi diferentes. Os cambios patolóxicos ocorren primeiro no núcleo pulposo (o contido interno do disco) e despois esténdense ao anel fibroso (a cuberta externa do disco) e a outros elementos do segmento de movemento da columna vertebral (SDS). Isto pode ser unha consecuencia do proceso natural de envellecemento do corpo, ou pode ocorrer no contexto de lesións, aumento de cargas na columna vertebral e outras causas. En calquera caso, a osteocondrose é só a primeira etapa da destrución do disco intervertebral e, se non se trata, fórmanse protuberancias e hernias, que moitas veces requiren a eliminación cirúrxica.

O disco intervertebral é unha estrutura cartilaxinosa que separa os corpos vertebrais e actúa como amortiguador.

Osteocondrose da columna lumbar: que é?

A osteocondrose afecta ao 48-52% das persoas. E a osteocondrose da columna lumbar é a máis común. A enfermidade pode afectar calquera disco da columna lumbosacra, varios ou incluso todos. L5-S1, L4-L5, con menos frecuencia Os discos L3-L4 sofren con maior frecuencia. As vértebras lumbares superiores (L3-L2 e L2-L1) vense afectadas con moita menos frecuencia.

A prevalencia da osteocondrose lumbar débese ao feito de que a maior carga ao realizar un traballo físico, especialmente levantar e cargar pesos, camiñar, correr e sentarse, recae na parte baixa das costas. A columna lumbar consta de 5 vértebras, que son moito máis grandes que as vértebras torácicas e cervicais. En consecuencia, os discos intervertebrais que os separan son máis grandes. Normalmente, a rexión lumbar presenta unha lixeira curvatura anterior (lordose fisiolóxica). É a última parte móbil da columna vertebral e está adxacente ao sacro fixo, polo que a maioría das veces falan de osteocondrose lumbosacra.

Aínda que a osteocondrose adoitaba considerarse unha enfermidade da vellez, hoxe as primeiras manifestacións xa se poden observar aos 15-19 anos. O 1, 1% das persoas maiores de trinta anos xa padecen síntomas graves de alteracións dexenerativo-distróficas nos discos intervertebrais. E entre os representantes do grupo de máis idade (a partir de 59 anos), as manifestacións clínicas da enfermidade xa están presentes no 82, 5%. Ao mesmo tempo, a incidencia das patoloxías está en constante aumento, o que se debe non só a un aumento da idade media da poboación do país, senón tamén a cambios de estilo de vida non dirixidos a mellor.

razóns para o desenvolvemento

Aínda non hai consenso sobre a etioloxía das enfermidades dexenerativas da columna. Con todo, a teoría principal do seu desenvolvemento é involutiva. Segundo eles, a osteocondrose é unha consecuencia do dano previo ao disco intervertebral e ás estruturas óseas da columna vertebral, así como a aparición de procesos inflamatorios e outros. A teoría suxire que os cambios dexenerativos están xeneticamente predeterminados e, de feito, inevitables. E a súa manifestación clínica, especialmente en persoas novas e de mediana idade, débese á influencia de varios factores endóxenos e esóxenos.

Así, o desenvolvemento da osteocondrose da columna lumbar é facilitado por:

• traballo físico pesado, especialmente relacionado co levantamento pesado;
• sedentarismo, estilo de vida sedentario;
• calquera lesión nas costas, incluíndo hematomas;
• sobrepeso;
• trastornos metabólicos;
• Defectos posturais, deformación da columna;
• pés planos e outras patoloxías do pé;
• Embarazo, especialmente embarazos múltiples.

patoxénese

Independentemente das causas, a dexeneración do disco intervertebral prodúcese cando a intensidade dos procesos de catabolismo (escisión e oxidación de moléculas) das proteínas da matriz comeza a superar a velocidade da súa formación. Un dos puntos clave neste proceso é a desnutrición do disco.

Porque, como a maioría da cartilaxe adulta, non teñen abastecemento de sangue directo, ao estar desprovistos de vasos sanguíneos, a subministración de nutrientes a eles e a eliminación de metabolitos prodúcese por difusión con compresión e relaxación secuencial do disco durante o movemento. A estrutura principal que proporciona enerxía ao disco son as placas de extremo, situadas na súa parte superior e inferior.

As placas extremas son unha dobre capa formada por células de cartilaxe e tecido óseo. En consecuencia, o lado cartilaxinoso son adxacentes ao disco intervertebral, e os ósos - aos corpos vertebrales. Caracterízanse por unha permeabilidade suficientemente boa, que asegura o intercambio de substancias entre as células, a substancia intercelular do disco intervertebral e os vasos sanguíneos que corren nos corpos vertebrais. Co paso dos anos, especialmente baixo a influencia negativa de factores externos e internos, a estrutura das placas terminales cambia e o seu abastecemento de sangue diminúe, o que leva a unha diminución da intensidade do metabolismo no disco intervertebral. Isto reduce a súa capacidade para producir nova matriz, o que leva a unha diminución progresiva da súa densidade coa idade.

A nivel molecular, isto vai acompañado de:

• unha diminución da taxa de difusión de nutrientes e metabolitos;
• diminución da viabilidade celular;
• Acumulación de produtos de desintegración celular e moléculas da matriz alteradas;
• unha diminución da produción de proteoglicanos (compostos de alto peso molecular responsables da formación de novas células cartilaginosas e que son as principais fontes para a síntese de sulfatos de condroitina);
• Danos no andamio de coláxeno.

Posibles consecuencias

A medida que avanzan os cambios, o disco vaise deshidratando e o núcleo pulposo perde a súa capacidade para distribuír adecuadamente as cargas ás que está sometido. Polo tanto, a presión dentro do disco faise desigual e, polo tanto, o anel fibroso experimenta sobrecarga e compresión en múltiples lugares. Dado que isto ocorre con cada movemento dunha persoa, o anel está sometido regularmente a presión mecánica. Isto leva a cambios adversos nel.

A diminución da altura e da elasticidade do disco adoita levar a cambios compensatorios nos corpos vertebrales adxacentes. Nas súas superficies fórmanse crecementos óseos, os chamados osteofitos. Adoitan aumentar de tamaño co paso do tempo e mesmo fusionarse entre si, eliminando a posibilidade de movemento no PDS afectado.

Debido ao feito de que a desnutrición dana o esqueleto de coláxeno, baixo a influencia da presión do núcleo pulposo en certos lugares a estrutura normal das fibras que forman o anel fibroso é perturbada. Sen intervención, isto eventualmente provocará fendas e roturas nelas. Gradualmente, cada vez máis fibras do anel fibroso son rasgadas no punto de presurización, o que provoca o seu abultamento. Isto é particularmente favorecido polo aumento das cargas na columna vertebral. E dado que a columna lumbar soporta o peso do movemento e de calquera actividade física, sofre a maioría das veces.

O abombamento do disco intervertebral sen a ruptura final do anel fibroso e co tamaño da súa base maior que a parte saínte chámase abombamento. Coa súa fractura completa nun lugar ou noutro, diagnostícase unha hernia intervertebral.

Coa destrución de parte das fibras do anel de fibras, a presión no disco diminúe gradualmente, o que leva a unha diminución da tensión e das propias fibras. Isto leva a unha violación da súa fixación e, como resultado, a mobilidade patolóxica do segmento de movemento afectado da columna vertebral.

O segmento motor vertebral (SMS) é unha unidade estrutural e funcional da columna vertebral formada polo disco intervertebral, os corpos vertebrales adxacentes, as súas articulacións facetarias, os ligamentos e os músculos unidos a estas estruturas óseas.

A función normal da columna só é posible coa función correcta do PDS.

Os síntomas da osteocondrose da columna lumbar

A enfermidade pode ser asintomática durante moito tempo, e despois manifestarse como unha lixeira molestia na rexión lumbar, gañando forza gradualmente. Pero nalgúns casos, a osteocondrose da columna lumbar comeza aguda e inmediatamente provoca unha forte síndrome de dor. Na maioría dos casos, os signos de patoloxía aparecen só despois de 35 anos.

A dor nas costas é o principal síntoma da enfermidade. Pode ser de distinto carácter e ser tanto dolorosa como aburrida, aguda, constante ou episódica. Pero basicamente para a patoloxía, especialmente nas primeiras fases do desenvolvemento, é característica a alternancia de períodos de exacerbación e remisión, e tanto a hipotermia como o levantamento dun obxecto pesado ou un movemento repentino e infructuoso poden provocar unha maior deterioración do benestar.

A dor adoita ir acompañada de entumecimiento e tensión nos músculos das costas. Agravan o esforzo físico, os movementos bruscos, o levantamento de pezas pesadas, o agacharse e mesmo a tose e os estornudos.

Se, debido á inestabilidade dos corpos vertebrais, a raíz nerviosa procedente da medula espiñal está pinchada por unha ou outra estrutura anatómica, isto leva ao desenvolvemento dos correspondentes trastornos neurolóxicos. As súas principais manifestacións son:

• dor intensa que irradia ao sacro, nádegas, membros inferiores ou perineo;
• trastornos de sensibilidade de diversa gravidade;
• deficiencias de mobilidade, coxeiras;
• Debilidade nos músculos inervados polo nervio pellizcado.

Na columna lumbar, a medula espiñal remata ao nivel de 1-2 vértebras e fúndese na chamada cauda equina, que está formada por unha colección de raíces da columna. Ademais, cada un deles é responsable non só da inervación dos músculos, senón tamén de certos órganos da pelve pequena, polo que a compresión prolongada pode perturbar o traballo do órgano correspondente. Isto pode levar ao desenvolvemento de impotencia, infertilidade, enfermidades xinecolóxicas, hemorróidas e outros trastornos.

O cadro clínico da osteocondrose da columna lumbar, especialmente cun curso longo e a aparición de compresión das raíces da columna, depende en gran medida do nivel da lesión, é dicir, que disco particular sufriu cambios dexenerativos-distróficos.

• A derrota do disco L3-L4: a dor infríxase nas partes antero-internas da coxa, a parte inferior da perna e o nocello interno. Isto vai acompañado dunha diminución da sensibilidade da superficie frontal da coxa, unha diminución da gravidade ou perda da tirón do xeonllo, así como unha diminución da forza do músculo cuádriceps.
• A derrota do disco L4-L5: a dor dáse dende a parte superior das nádegas ata as partes externas da coxa e a parte inferior da perna. Con menos frecuencia, isto vai acompañado da propagación da dor na parte posterior dos pés, incluíndo 1-3 dedos. Hai unha diminución da sensibilidade e debilidade muscular nestas áreas. Ás veces desenvólvense hipotrofia e extensión incompleta do dedo gordo.
• Dano ao disco intervertebral L5-S1: a dor comeza na zona media das nádegas e descende ao longo da superficie posterior ou posterior da coxa e da parte inferior da perna ata o talón e pode agarrar o bordo exterior do pé como 4-5 dedos. Nestas zonas das extremidades inferiores, a sensibilidade diminúe e o gastrocnemio e o glúteo maior adoitan diminuír de tamaño, o que acompaña á súa debilidade. Se se afecta a raíz da columna que corre ao nivel deste PDS, pódese observar unha diminución ou perda dos reflexos de Aquiles e plantares.

Os discos L1-L2 e L2-L3 raramente se ven afectados.

A dor que acompaña á enfermidade restrinxe a unha persoa e reduce significativamente a súa calidade de vida. Dado que persisten durante moito tempo e repítense periodicamente, se non están constantemente presentes, só pode afectar o estado psico-emocional. Como resultado, máis da metade dos pacientes mostra signos de estrés emocional crónico, trastornos depresivos, etc.

diagnóstico

Se hai signos de osteocondrose da columna lumbar, debes contactar cun neurólogo ou vertebrólogo. En primeiro lugar, o médico recolle unha anamnese, que consiste en aclarar a natureza das enfermidades, as características da dor, as condicións para a súa aparición e redución, as características da vida laboral dunha persoa, etc.

A segunda fase do diagnóstico, que se realiza como parte da consulta inicial do médico, é un exame físico. No proceso, o médico avalía o estado da pel, a postura, a profundidade das curvaturas fisiolóxicas da columna vertebral, a presenza da súa curvatura, etc. A condición dos músculos que rodean a columna, chamados paravertebrais, é necesariamente avaliada, xa que adoitan ser dolorosas e tensas, que é a resposta reflexa do corpo á inflamación e á dor discoxénica.

Xa en base aos datos obtidos durante o exame e interrogatorio do paciente, o neurólogo pode sospeitar da presenza de osteocondrose da columna lumbar. Non obstante, para excluír posibles enfermidades concomitantes, así como para confirmar o diagnóstico e determinar con precisión a extensión do dano, requírese a gravidade dos cambios dexenerativos-distróficos no disco intervertebral e a implicación das estruturas óseas, métodos de diagnóstico de laboratorio e instrumentais. .

diagnóstico de laboratorio

As análises de varios tipos non son decisivas para o diagnóstico da osteocondrose da columna lumbar. Pola contra, teñen como obxectivo avaliar o grao do proceso inflamatorio e detectar enfermidades concomitantes.

Polo que se lles pode asignar:

• control da conta de usuario;
• OAM;
• proba de sangue para determinar os niveis de azucre;
• química do sangue.

Diagnóstico instrumental

Todos os pacientes con sospeita de osteocondrose da columna lumbar teñen:

• radiografía da columna lumbar en dúas proxeccións - permítelle determinar a estrutura das estruturas óseas, anomalías, osteofitos formados, cambios nas articulacións facetarias, etc. recoñecer;
• CT - permítelle detectar cambios nas estruturas óseas en fases máis tempranas de desenvolvemento que os raios X e detectar signos indirectos de osteocondrose;
• A resonancia magnética é o mellor método para diagnosticar cambios patolóxicos na cartilaxe e outras estruturas de tecidos brandos, o que permite identificar os cambios máis pequenos nos discos intervertebrais, ligamentos, vasos sanguíneos e medula espiñal e avaliar con precisión a súa gravidade e os posibles riscos.

Ademais, pódese recomendar:

• Densitometría - un método para determinar a densidade ósea, que permite diagnosticar a osteoporose, que é especialmente común nos anciáns;
• Mielografía - permítelle avaliar o estado das vías do licor da medula espiñal e o grao de dano ao disco saínte, o que é especialmente importante se hai un disco herniado xa formado da columna lumbar.

Tratamento da osteocondrose lumbar

Cando se diagnostica a osteocondrose, por regra xeral, todos os pacientes reciben inicialmente unha terapia conservadora, a menos que haxa un déficit neurolóxico pronunciado e progresivo. Pero o seu personaxe é seleccionado estrictamente individualmente.

Dado que a enfermidade é crónica e a capacidade de rexeneración dos discos intervertebrais está moi limitada, especialmente con cambios dexenerativos-distróficos pronunciados, o obxectivo principal da terapia é deter a súa progresión e eliminar os síntomas que molestan ao paciente. Polo tanto, o tratamento sempre é complexo e inclúe:

• terapia farmacolóxica;
• terapia manual;
• Fisioterapia;
• terapia de exercicios.

Na fase aguda, móstrase que os pacientes limitan a actividade física ou mesmo se adhiren ao repouso en cama durante 1-2 días. Isto axuda a relaxar os músculos e reducir a presión no disco. Se tes que sentar, camiñar ou facer traballo físico durante moito tempo, debes levar un soporte lumbar estabilizador.

Por outra banda, despois do final da fase aguda e durante a remisión da enfermidade, é importante moverse o máximo posible, pero con precaución e excluíndo o aumento do estrés na zona lumbar. Os pacientes deben adquirir as habilidades de sentarse adecuadamente, levantar obxectos do chan, transportar cargas pesadas, xa que todo isto afecta o curso da patoloxía. É importante evitar inclinacións e movementos bruscos, levantar algo do chan ou de superficies baixas despois de dobrar os xeonllos e non dobrarse. Só debes sentarte co lombo recto nunha cadeira que apoie ben as costas. Tamén é importante facer pausas regulares para un adestramento curto cando estea sentado. As caídas, saltos, correr rápido e hipotermia hai que evitar a toda costa.

Coa osteocondrose é importante manter o peso corporal dentro dos límites óptimos, e coa obesidade indícase a dieta e os exercicios físicos adecuados ao estado do paciente, xa que o exceso de peso supón unha maior carga na zona lumbar e leva a unha progresión máis rápida dos cambios patolóxicos. nos discos.

De media, a terapia conservadora adoita estar deseñada durante 1-3 meses, pero tamén pode durar máis tempo. Pero mesmo despois de completar o curso principal de tratamento prescrito polo médico, é necesario seguir tomando unha serie de medicamentos, terapia de exercicio e seguir as recomendacións de estilo de vida.

Terapia médica

Os principais compoñentes da terapia farmacolóxica son medicamentos seleccionados individualmente do grupo de AINE. Ao elixir, o médico ten en conta non só a gravidade da síndrome de dor e o curso do proceso inflamatorio, senón tamén a natureza das enfermidades concomitantes, especialmente as do tracto dixestivo, xa que, co uso prolongado, os AINE poden afectar negativamente a súa condición mucosa. membranas e provocan unha exacerbación de varias patoloxías do sistema dixestivo.

É necesario usar AINE na dor lumbar aguda e inmediatamente despois da súa aparición. Mellor en 1-2 días. Dependendo da gravidade do estado do paciente, pódense administrar por vía intramuscular, en forma de supositorios rectales, remedios locais e en forma oral. O período de gravación non debe exceder de 2 semanas. No futuro, tómase un medicamento seleccionado individualmente segundo sexa necesario, pero debe evitarse o uso frecuente.

Recentemente, os fármacos, que inclúen inhibidores selectivos da ciclooxixenase-2, son máis frecuentemente preferidos como ingrediente activo.

Ademais, os pacientes reciben medicamentos dos seguintes grupos:

• relaxantes musculares: axudan a relaxar os músculos con exceso de traballo, aliviando así a dor nas costas;
• Condroprotectores: melloran o curso dos procesos metabólicos no disco intervertebral (especialmente efectivos se se inician nas primeiras fases do desenvolvemento da osteocondrose lumbar);
• Vitaminas B: axudan a mellorar a condución nerviosa;
• Os antidepresivos e ansiolíticos úsanse na osteocondrose a longo prazo, que leva a depresión, fatiga crónica e outros trastornos mentais.

No caso de dor moi intensa, sobre todo de orixe neurolóxica, realízanse bloqueos terapéuticos. Implican a introdución de anestésicos en combinación con corticoides en puntos próximos ao nervio comprimido, o que resulta na rápida eliminación da dor. Non obstante, o procedemento só pode ser realizado nunha instalación médica por persoal sanitario especialmente adestrado, xa que está asociado a un risco de complicacións.

Terapia manual

A terapia manual permite non só mellorar a calidade da circulación sanguínea na área de influencia, senón tamén reducir significativamente a gravidade e a duración da dor na osteocondrose. Alivia eficazmente a tensión muscular e permítelle desfacerse dos bloques funcionais, o que aumenta significativamente a mobilidade no SMS afectado.

Ademais, cunha terapia manual ben realizada, é posible non só aumentar a distancia entre as vértebras, devolvéndoas á súa posición anatómicamente correcta, senón tamén liberar as raíces nerviosas comprimidas. Como resultado, a dor elimínase rapidamente e os trastornos neurolóxicos desaparecen. Tamén reduce a probabilidade de complicacións e interrupcións no traballo dos órganos internos.

As propiedades positivas adicionais da terapia manual inclúen mellorar o estado de ánimo, fortalecer a inmunidade, activar os mecanismos naturais de recuperación do corpo e aumentar o rendemento. Como regra xeral, hai unha mellora notable no benestar despois da primeira sesión e o efecto aumentará no futuro. Como regra xeral, o curso consta de 8-15 sesións, e é importante completalo ata o final, mesmo cunha normalización completa do benestar.

fisioterapia

Despois de que a inflamación aguda remite, indícanse cursos de procedementos fisioterapéuticos, que non só axudan a aliviar a dor, senón que tamén melloran a microcirculación, a nutrición e o curso dos procesos reparadores no campo dos cambios dexenerativos-distróficos. Na maioría das veces, os pacientes prescríbense:

• electroforese coa introdución de fármacos;
• neuromioestimulación eléctrica;
• terapia de ultrasóns;
• terapia con láser;
• magnetoterapia;
• UHF.

Que métodos específicos de fisioterapia dan o mellor efecto, a frecuencia da súa aplicación, a duración do curso e a posibilidade de combinalos con outros tipos de exposición determínase individualmente para cada paciente.

A terapia de tracción mostra moi bos resultados na osteocondrose da columna lumbar. Isto fai posible aumentar a distancia entre os corpos vertebrales, o que reduce inmediatamente a carga dos discos intervertebrais afectados. Despois da sesión, o paciente debe levar un aparato ortopédico para consolidar os resultados.

terapia de exercicios

Despois de eliminar a dor aguda, o programa de tratamento complétase necesariamente con terapia de exercicio. O seu papel principal é estirar a columna vertebral e relaxar os cólicos musculares da parte inferior das costas. Ademais, os exercicios terapéuticos axudarán a fortalecer o corsé muscular, a crear un apoio fiable para a columna vertebral e a mellorar a postura. Isto inevitablemente activa a circulación sanguínea e mellora os procesos metabólicos, o que ten un efecto positivo sobre a nutrición dos discos intervertebrales.

Para cada paciente, selecciónase individualmente un conxunto de exercicios segundo o grao de cambios dexenerativos-distróficos, o nivel de desenvolvemento físico do paciente, a natureza das enfermidades concomitantes, a idade e outros factores. En primeiro lugar, recoméndase estudar baixo a guía dun profesor experimentado en terapia de exercicios.

Recoméndase a todos os pacientes con cambios dexenerativos na columna que visiten o baño 2-3 veces por semana, xa que as clases de natación minimizan a carga da columna, pero fortalecen eficazmente os músculos das costas.

A osteocondrose da columna lumbar é unha das enfermidades máis comúns. Ao mesmo tempo, pode privar a unha persoa da súa capacidade de traballar durante moito tempo e mesmo levar á discapacidade debido ao desenvolvemento de complicacións. Polo tanto, é importante non ignorar os primeiros síntomas da enfermidade cando é máis fácil de tratar. Coa aparición de dor, e especialmente entumecimiento, mobilidade reducida e dor nas costas, cómpre poñerse en contacto cun neurólogo o antes posible, someterse ao exame necesario e comezar o tratamento. Neste caso, é posible deter o proceso patolóxico e volver a unha vida normal e plena sen dor e limitacións significativas.